geminus
Pasûndâ
[Sepe]geminus \ˈɡe.mi.nus\ linô kôlï
- tî mêä
- „hodie illa pariet filios geminos duos:“ (Plaut. Amph. 480)[1]
- „at ego nunc, Amphitruo, dico: Sosiam servom tuom / praeter me alterum, inquam, adveniens faciam ut offendas domi, / Davo prognatum patre eodem quo ego sum, forma, aetate item / qua ego sum. quid opust verbis? geminus Sosia hic factust tibi.“ [1]
Âpendâsombere
[Sepe]- geminare, geminitudo (1)
- quadrigeminus, trigeminus (1)
Pandôo
[Sepe]geminus \ˈɡe.mi.nus\ linô kôlï
- mêä
- „Huius autem gnatus dicitur geminum alterum / falso occidisse.“ (Naev. com 2–3)Modèle:Lit-Ribbeck: Scaenicae Romanorum Poesis Fragmenta, Seite 6.
- ↑ 1,0 et 1,1 — (Titus Maccius Plautus, Comoediae , Oxford:1936, Tomus I)