Yângâ tî Polonëe

Pandôo

jarmułka \jarˈmuwka\ linô gâlï

dagï
- „Szmer wzmagał się; wtém Jankiel posłuchania prosił, / Na ławę wskoczył, stanął, i nad głowy wznosił / Brodę jak wiechę, co mu aż do pasa wisi; / Prawą ręką zdjął zwolna z głowy kołpak lisi, / Lewą ręką jarmułkę zruszoną poprawił, / Potém lewicę za pas zatknął i tak prawił, / Kołpakiem lisim w koléj kłaniając się nisko.“— (Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz , Paris:1834, Alexander Jełowicki, lêmbëtï 59).
- „Moszko ubrał się w ten sam odświętny żupan, przepasał jedwabnym pasem, wziął czapkę sobolową, jarmułkę aksamitną nową i na brodzie nawet siwej, spadającej mu na piersi, znać było staranne utrefienie.“— (Józef Ignacy Kraszewski, Złote jabłko , Gubrynowicz i Schmidt, Lwów, 1873, Tome II, lêmbëtï 86).
- „Wszedł cicho młody, szczupły Żyd w czarnym atłasowym chałacie, podpasanym czerwoną chustką, na tyle głowy miał czarną aksamitną jarmułkę, złote kędzierzawe włosy i brodę, twarz długą, gęsto obsypaną piegami, nos haczykowaty, wąskie, bardzo czerwone usta, oczy okrągłe, bursztynowe, obwiedzione czerwonemi powiekami, prawie bez rzęs i brwi.“— (Władysław Stanisław Reymont, Marzyciel , Wydawnictwo Tygodnika Illustrowanego, Warszawa, 1932, XIII, lêmbëtï 213).