koń

Bâa ngâ : kóń, kôň, koon

Pandôo

koń \kɔɲ\ linô kôlï

1. (Nyama) mbârâtâ
   • „Właśnie dwókonną bryką wjechał młody panek / I obiegłszy dziedziniec zawrócił przed ganek, / Wysiadł s powozu; konie porzucone same, / Szczypać trawę ciągnęły powoli pod bramę.“— (Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz , Paris:1834, Alexander Jełowicki, lêmbëtï 9).
2. (Mbumbuse)këngë

Âkpalêtôngbi

• konik (2)
• członek, penis, prącie (3)
• konik, skoczek (4)

Âpendâsombere

• siodłać konia, osiodłać konia, rozsiodłać konia, jechać na koniu (1)
• konina, koniokrad, konny, koński; koń mechaniczny, koń morski, koń Przewalskiego, koń trojański; na koń (1)

Âgbâmbupa

• czarny koń – Außenseiter, koń by się uśmiał – da lachen ja die Hühner, można z kimś konie kraść – mit jemandem Pferde stehlen können, robić kogoś w konia – jemandem zum Narren halten, zdrowy jak koń – kerngesund (1)

Âmbupa-babâ

• nieparzystokopytny, kopytny, ssak, kręgowiec, zwierzę (1)
• zabawka (2)
• narząd płciowy (3)
• figura szachowa, figura (4)
• przyrząd gimnastyczny, przyrząd (5)

Âmbupa-môlengê

• chmyz, klacz, mustang, ogier, szkapa, tarpan, źrebak, koń dyszlowy, koń lejcowy, koń orczykowy, koń pod siodłem, koń pod siodło, koń twardy w pysku, anglik (folblut, koń angielski), arab, fryz, hucuł, koń czystej krwi, koń pełnej krwi, koń sokólski (1)
• koń na biegunach (2)